Σήμερα Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010, βρήκα την ακόλουθη φωτογραφία του Δικού μας Άγιου, του Παπαποστόλη, με αφιέρωση και την υπογραφή του μάλιστα.

Όπως λέει και ο φίλος μου Ο Ανδρέας, θεωρώ ότι είναι από τα τεκμήρια  που προσθέτουν στην συλλογή κάποιου, και στην προκειμένη περίπτωση στην δική μας συλλογή. Η φωτογραφία είναι του ΦΩΤΟ Ξυθάλη.

Το κείμενο που ακολουθεί, προέρχεται από την απομαγνητοφώνηση της παρέμβασης του Σεβασμιωτάτου πατρός ΙΕΡΟΘΕΟΥ, σε εκπομπή-αφιέρωμα του Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος με την κ. Σμαραγδή Καράγιωργα- Καρπαθίου, για τον αείμνηστο Παπαποστόλη.

"Ο παπα-Αποστόλης ήταν και εξακολουθεί να είναι μετά από 49 χρόνια η δεσπόζουσα μορφή στο Αγρίνιο, καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Άφησε ισχυρά μνήμη σε όλους τους Αγρινιώτες.

Εγώ κατάγομαι από τα Γιάννενα, αλλά επισκεπτόμουν το Αγρίνιο από μικρός, λόγω μιας θείας μου που υπηρετούσε εκεί, και αργότερα τελείωσα τις γυμνασιακές μου σπουδές στην πόλη αυτή (1959-1963). Έτσι οι πληροφορίες μου για τον Παπαποστόλη προέρχονται από τρεις πηγές.

Πρώτον, από την μικρή μου ηλικία, 8-10 ετών, που με πήγαν στον Παπαποστόλη να με ευλογήση. Μου έδωσε απλόχερα την ευλογία του και καραμέλλες. Ήταν ένας καλός στοργικός παπούλης, πολύ αγαπητός.

Δεύτερον, όταν πήγα το 1959 στο Αγρίνιο, ως μαθητής στο Γυμνάσιο άκουγα γι’ αυτόν πολλά. Εκείνος εκοιμήθη έναν χρόνο μετά, ήτοι το 1960. Έτσι, προ του θανάτου τον πρόλαβα για λίγο και μετά τον θάνατό του άκουγα να μιλάη όλη η πόλη του Αγρινίου γι' αυτόν.

Τρίτον, τον γνώρισα από τον Γέροντά μου Μητροπολίτη Εδέσσης κυρό Καλλίνικο που ήταν πολλά χρόνια Γραμματεύς και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας και γνώριζε πολύ καλά τον Παπαποστόλη. Από εκείνον άκουγα πολλές ιστορίες γι' αυτόν, για την αγάπη του στον Θεό, την Εκκλησία, τον άγιο Χριστοφόρο και τον λαό.

Από όλα αυτά έχω αρίστη γνώμη για τον Παπαποστόλη. Ήταν καλοκάγαθος, αγωνιστής, ταπεινός και πανέξυπνος Κληρικός.

Πολλά είναι τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την προσωπικότητά του. Να αναφέρω μερικά από αυτά.

1. Ξεκίνησε ως έγγαμος Ιερεύς, αλλά λίγο μετά τον γάμο του πέθανε η πρεσβυτέρα του και εκείνος υπέμεινε καρτερικά την χηρεία. Δεν σκέφθηκε να σταματήση την Ιερωσύνη. Έκανε και κάτι περισσότερο. Δόθηκε εξ ολοκλήρου στον Θεό και τον άγιο Χριστοφόρο. Έκτισε με κόπο τον Ιερό Ναό του και καθιέρωσε την εορτή του. Έτσι μια δυσκολία την μετέτρεψε σε δράση, σε προσφορά, σε δημιουργικότητα. Μας δίδαξε ότι όλα υπερβαίνονται. Μας έδειξε πως οι πειρασμοί με την Χάρη του Θεού γίνονται ευλογίες.

2. Ήταν αφιλάργυρος. Δεν αγαπούσε τα χρήματα και δεν τα ιδιοποιούσε. Ο,τι είχε τα έδινε στους πτωχούς. Δεν ήθελε να βλέπη ανθρώπους να πεινάνε και να υποφέρουν. Πήγαινε σε κρεοπωλεία, αγόραζε κρέας και τους έλεγε να το στείλουν σε συγκεκριμένα σπίτια που είχαν ανάγκη.

Η αφιλαργυρία του εκτιμήθηκε από όλους. Περνούσε από τα καταστήματα και του έλεγαν: «Έλα μέσα, Παπαπαστόλη, και πάρε από το ταμείο ο,τι χρήματα θέλεις». Ήξεραν ότι δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του, αλλά όλα τα διοχέτευε στους πτωχούς.

3. Ήταν ενοποιητικό στοιχείο στην κοινωνία του Αγρινίου σε μια δύσκολη περίοδο, τότε που τα πάθη ήταν αναμμένα. Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, δεν τους χώριζε από πολιτικής πλευράς. Ήταν ένας εκκλησιαστικός ηγέτης και κατά την Γερμανική Κατοχή και κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Πήγαινε στους Γερμανούς για να ελευθερώση ανθρώπους και συμφιλίωνε τους Χριστιανούς που ήταν χωρισμένοι μεταξύ τους πολιτικά.

Απέτρεψε με δυναμισμό τους Γερμανούς να κάψουν το δασύλιο του αγίου Χριστοφόρου και απέτρεψε την αιματοχυσία κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, φθάνοντας στο σημείο να επισκεφθή με αυτοθυσία των αρχηγό των αριστερών, που πολιορκούσαν το Αγρίνιο.

4. Διακρινόταν από μια απλότητα στην ζωή του. Δεν έκανε τον έξυπνο, τον μεγάλο, αυτόν που κάτι είναι. Είχε ένα ανεπιτήδευτο τρόπο συμπεριφοράς. Ήταν ένας πατέρας. Διακρινόταν από ένα γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα. Δεν ήταν υποκριτής και μιλούσε αυθόρμητα, πηγαία, χωρίς ευσεβισμούς.

Και τα τέσσερα αυτά γνωρίσματα ήταν στοιχεία ενός παραδοσιακού Ιερέα, με καθαρότητα σκέψης και καρδιάς, με θυσιαστικό ήθος και προσφορά, με αδολότητα συμπεριφοράς, με χιούμορ και πηγαία αγάπη. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι χωρίζονταν πολιτικά σε δεξιούς και αριστερούς, εκείνος εξέφραζε το εκκλησιαστικό φρόνημα, έδειχνε ότι η Εκκλησία ανήκει σε όλους, όλοι οι βαπτισμένοι και αμαρτωλοί είναι δυνάμει μέλη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία αγαπά όλους και ενδιαφέρεται για την σωτηρία τους. Είναι μια μάνα που ενδιαφέρεται στοργικά για όλα τα παιδιά της, ακόμη και τα πιο ατίθασα.

Στο Αγρίνιο εργάσθηκαν πολλοί Κληρικοί. Ο Παπαποστόλης ήταν από τους κορυφαίους, χωρίς να κάνη ιδιαίτερα κηρύγματα και ομιλίες. Μιλούσε, όμως, πολύ δυνατά και καθαρά με το παράδειγμά του, την αγάπη του, την σιωπή του, το γέλιο του, την παρουσία του. Οι άγιοι είναι μια «σιωπώσα παραίνεση». Λέμε για μερικούς Κληρικούς ότι δοξάζουν τον Θεό που υπάρχουν. Αυτό μπορούμε να πούμε και για τον Παπαποστόλη. Υπήρξε και υπάρχει στις καρδιές των Αγρινιωτών, δεξιών και αριστερών, ευσεβών και αθέων, εκκλησιαστικών και μη και δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτό.

Το Αγρίνιο του ανταπέδωσε την αγάπη του. Στην κηδεία του υπήρξε κορμοσυρροή, σαν Μ. Παρασκευή και Ανάσταση. Αλλά και σήμερα τον θυμούνται όλοι οι κάτοικοι του Αγρινίου, όπου και αν ανήκουν πολιτικά η θρησκευτικά, με χαρά και συγκίνηση. Μερικές φορές δακρύζουν όταν αναφέρουν το όνομά του. Τον θεωρούν έναν άξιο λευίτη. Οι Αγρινιώτες του έχουν δώσει ένα σημαντικό και διακεκριμένο χώρο στην καρδιά τους και εκεί μέσα, στην καρδιά, έχουν πάντοτε αναμμένο ένα κανδηλάκι μνήμης και ένα θυμιατήρι με ευωδιαστό θυμίαμα αγάπης για τον αγαπητό τους Παπαποστόλη. Τον θεωρούν άγιο. Ο κόσμος έχει ευαισθησία και ξέρει να εκτιμά τον γνήσιο, τον αληθινό, τον ταπεινό που είναι όμως πολύ δυνατός. Πράγματι, δυνατός δεν είναι αυτός που έχει εξουσία, χρήματα, διασυνδέσεις για να επιβληθή, αλλά ο ταπεινός που ξέρει να αναπαύη τον άνθρωπο, που είναι πληγωμένος. Θυμάμαι από το Γεροντικό ένα παράδειγμα. Ρώτησαν έναν Γέροντα αν θα έπρεπε να ξυπνήσουν κάποιο μοναχό που κοιμόταν στον Ναό, κατά την Ιερά ακολουθία. Και αυτός είπε: «Εγώ θα προτιμούσα να έβαζα το κεφάλι του στα γόνατά μου για να ξεκουρασθή καλύτερα». Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν να βρουν κάποιο Πατέρα, που θα αγαπά, θα θυσιάζεται, θα συγχωρή, θα καθαρίζη το δακρυσμένο μάτι από τον πόνο, θα εμπνέη.

Τέτοιος ήταν ο Παπαστόλης.

Ας έχουμε την ευχή του".

πηγή:Εκκλησιαστική Παρέμβαση



Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1871 στο Αγρίνιο.  Αφού τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο Αγρίνιο, διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος στον Βλοχό Τριχωνίδας. Στη συνέχεια διορίστηκε υπογραμματέας τού Ειρηνοδικείου Αγρινίου. Τον Ιούνιο του 1903 χειροτονήθηκε στην Αθήνα ιερεύς, και τοποθετήθηκε ως εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου. Το 1924 ο τότε Μητροπολίτης, αφού εκτίμησε τη δράση και τις αρετές του τον ανεκήρυξε Αρχιερατικό Επίτροπο Αγρινίου. Η δράση του επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Επισκέπτεται κατά τα χρόνια της κατοχής φυλακισμένους, παρηγορεί και νοσηλεύει τους ασθενείς^. Αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους και τους υπηρέτησε με κάθε ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση. Στις δικές του ακάματες προσπάθειες ανήκει ο Ιερός Ναός τού Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου, του οποίου οι εργασίες άρχισαν το 1920 και τελείωσαν το 1937^. εν μέσω πολλών δυσχερειών. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα του Σταυρού, επικεφαλής μίας επιτροπής Αγρινιωτών πατριωτών επεμβαίνει σωτήρια ανάμεσα στις αντάρτικες δυνάμεις τού ΕΛ.Α.Σ και στον ταγματάρχη Γ. Τολιόπουλο, του τάγματος ασφαλείας τής πόλεως, και κατορθώνει να αποτρέψει   το αδελφοκτόνο αιματοκύλισμα. Θα αποβιώσει στις 13 Αυγούστου τού 1960, αφήνοντας ως κληροδότημα το φιλάνθρωπο έργο του και τη μοναδική του υλική περιουσία,  τον σταυρό και τα παπούτσια του.

ΠΗΓΗ :